Moeiteloos je eigen licht stralen
Het hemelgewelf als onze spiegel
"Het is een rustige avond vanavond, nietwaar Knorretje? " zei Poeh, starend naar de sterren.
"Dat is het zeker," zei Knorretje, zijn kleine pootje rust op dat van zijn vriend.
"Waar denk je dat de sterren het over hebben? " vroeg Pooh. "Als we niet luisteren, bedoel ik. ”
Knorretje dacht even. "Ik denk dat ze het over licht hebben", zei hij. "Over hoe ze zelfs in de donkerste hemel zo goed mogelijk stralen, hoe klein ze ook zijn. Omdat ze weten dat iemand ergens omhoog kijkt en ze moet zien. ”
Pooh glimlachte. “Dat is een mooie gedachte, Knorretje. Denk jij dat wij ook zo zijn? Kleine sterretjes die voor elkaar stralen? ”
Knorretje knikte. "Ja, Poeh. Ik denk dat we dat moeten doen. Om een beetje licht te zijn voor iemand, zelfs als de nacht heel groot en heel donker aanvoelt. ”
Tekst gaat verder onder afbeelding
Pooh zat even rustig en zei toen: "Als dat waar is Knorretje, dan denk ik dat jij de helderste ster bent die ik ken. Zelfs op mijn somberste dagen geef je me het gevoel dat alles goed komt. ”
"En jij bent van mij, Poeh," zei Knorretje zachtjes. "Omdat ik me bij jou altijd veilig voel, zelfs als het bos eng lijkt of het pad niet vrij is. ”
De twee vrienden zaten samen onder de sterren, verpakt in het soort stille liefde die geen grote gebaren of mooie woorden nodig heeft. Gewoon aanwezigheid. Geef gewoon om. Gewoon twee lichtjes die voor elkaar schijnen in de grote wereld.
“Wat denk jij dat we morgen moeten doen? ” vroeg Pooh na een tijdje.
"Ik denk dat we gewoon moeten blijven stralen", zei Knorretje.
En dat deden ze ook. Samen. Altijd.
Wil jij ook ontdekken hoe jij moeiteloos je eigen licht kunt stralen? Neem dan contact met mij op.
