Flexibiliteit de sleutel tot harmonie?
We leren dat flexibel zijn de sleutel is tot harmonie,
maar zelden wordt gevraagd wat die soepelheid eigenlijk kost.
Soms blijkt de “lieve mens” degene die ongemerkt de macht houdt,
en de “starre” degene die werkelijk in verbinding wil blijven.
Ze noemen het soepelheid
Ze noemen het soepelheid,
maar het is het onvermogen om stil te staan.
Ze noemen jou star,
omdat je weigert te buigen voor hun chaos.
Zo keert de wereld zich om.
In mijn familie geldt een ongeschreven regel:
wie soepel is, is de lieverd.
Wie grenzen bewaakt, is star.
De eis is dat ik flexibel ben.
Dat ik me aanpas, inschik, en zie wat de ander nodig heeft.
Want dat heet harmonie.
Dat heet verbinding.
Maar ondertussen beweeg ik altijd.
Steeds een beetje verder van mezelf af.
Ironisch genoeg sta ik, net als mijn vader, bekend als degene die grenzen bewaakt.
Hij werd dominant genoemd,
maar hij hield slechts stand
als spiegel voor de stille overheersing
van wie zijn eigen macht niet durft te dragen.
De spanning zit in die paradox.
Wie grenzen bewaakt, wordt gezien als star.
Wie andermans grenzen overschrijdt, heet vrij.
Het is een subtiele machtsverschuiving:
de ene mag bepalen hoe ver de ander beweegt,
en noemt dat liefde.
Sommige relaties draaien zich om.
Degene die autonoom is, wordt rigide genoemd.
Degene die behoeftig is, heet spontaan.
En ineens bevind je je in een veld waarin jouw begrenzing voelt als verraad,
terwijl het juist een daad van volwassenheid is.
Maar echte flexibiliteit is iets anders.
Echte flexibiliteit vraagt juist om een vaste kern.
Een binnenste dat niet telkens hoeft te wijken
om de schijn van vrede te bewaren.
Soms lijkt trouw zijn aan jezelf hard of afstandelijk.
Maar het is juist de enige manier waarop echte nabijheid kan ontstaan.
Pas als ik blijf waar ik werkelijk ben,
kan ik echt aanwezig zijn bij de ander.
Flexibel zijn is niet hetzelfde als beschikbaar zijn.
En grenzen stellen is niet hetzelfde als afstand nemen.
Het is de stille kunst van blijven staan
terwijl de wind van verwachtingen langs je heen waait.
Ik leer langzaam om die oude omkering te doorzien.
Dat meebewegen niet nobel is
als het ten koste gaat van mijn bedding.
Dat de wereld niet instort
als ik een keer niet buig.
Dat mijn stevigheid niet het probleem is,
maar het begin van echte ontmoeting.
De veilige bedding die je bent
De mens die zijn grenzen bewaakt,
wordt zelden echt gezien
door wie zijn chaos nodig heeft
om zichzelf levend te voelen.
Maar ooit,
wanneer de storm is gaan liggen,
zal zelfs die ander
in jouw onverzettelijkheid
veiligheid herkennen.
Ontdekken hoe jij jezelf kunt dragen, in de storm van chaos en omkeringen die op jou afkomt: klik hier
