We haten wat we zelf ooit verloren

Wie een vijand zoekt

Wie een vijand zoekt, vindt er altijd één.
Wie zichzelf onderzoekt, verliest de behoefte eraan.

Vijandbeeld

We leven in een tijd waarin het vijandbeeld snel is gevonden.
In de politiek, online, of héél dichtbij richting onze ouders of familie.
Maar achter elke afkeer schuilt een spiegel:
wat we buiten bestrijden, toont wat binnen nog geen plek heeft.
Dit blog gaat over hoe je die projectie kunt terugnemen,
en hoe dat niet alleen bevrijdt, maar ook je creatieve kracht herstelt.

Haat verstoort de stroom van liefde, helderheid, kracht, schepping en waarheid: de vijf pijlers van levend bewustzijn. 

De haat tegen Timmermans fascineert me niet omdat het over hem gaat,
maar omdat het laat zien hoe diep ons verlangen naar een vijand zit.

Het schuim op de lippen, de spottende memes, de scherpe woorden –
het lijkt allemaal over de ander te gaan,
maar het vertelt vooral wat we zelf niet kunnen dragen.

Een vijand maakt het overzichtelijk.
Hij geeft richting aan onrust.
Hij biedt een plek om onze machteloosheid te parkeren.

Zolang hij bestaat, hoeven we niet te voelen waar het werkelijk wringt.

Maar elke vorm van vijandschap begint met iets kleiners:
het verlies van verbinding met onze eigen wortels.

Wie niet weet waar hij voor is,
moet wel weten waar hij tegen is.

En wie zijn innerlijke voeding kwijt is,
vindt energie in verzet.

Misschien haat jij zijn zelfverzekerdheid,
geworteld in een doorleefde sociaal-democratische overtuiging,
omdat jij je eigen wortels nog niet voelt
en daardoor geen voeding vindt
voor je eigen scheppingskracht,
behalve in verzet.

We doen het niet alleen in de politiek.
We doen het in families,
op sociale media,
op straat.

Telkens wanneer iemand iets in ons raakt
dat we nog niet durven toe-eigenen.

De luide buurman die irriteert.
De vriendin die te stellig is.
De collega die altijd gelijk lijkt te hebben.

Ze spiegelen allemaal iets in onszelf
dat nog geen plek heeft gevonden.

Projectie is geen fout, het is een reflex.
Ons brein zoekt naar zekerheid,
maar het bewustzijn verlangt naar waarheid.

En waarheid ontstaat pas
als we de vinger die wijst
omdraaien.

Hoe neem je de projectie terug?

Niet door de ander te vergeven.
Niet door jezelf te veroordelen.

Het begint met drie eenvoudige stappen.

Stilvallen

Laat het verhaal over de ander los.
Wat overblijft, is gevoel.

Voelen

Wat doet het met je?
Woede, schaamte, angst, verachting?
Niet analyseren.
Voelen.

Daar, in dat ongemak,
ligt de ingang naar waarheid.

Erkennen

Niet: wat is er mis met hem?
Maar: wat raakt mij hierin?

Misschien voel je je machteloos.
Misschien bang om buitengesloten te worden.
Misschien verlang je naar richting of erkenning.

Dat deel in jou vraagt geen strijd,
maar aandacht.

Wie dat oefent, merkt hoe iets verschuift.
De vijand lost op.

Niet omdat hij verandert,
maar omdat jij hem niet langer nodig hebt
om jezelf te voelen bestaan.

De energie die naar buiten spatte als oordeel,
stroomt terug als levenskracht.

Dat is de magie van zelfonderzoek:
het bevrijdt de kracht
die ooit in verzet gevangen zat.

Dan zie je hoe absurd het is
dat we onze passie en verbeelding verspillen
aan het bevechten van wat we niet begrijpen,
terwijl diezelfde energie
iets nieuws kan scheppen.

De wereld heeft niet meer tegenstanders nodig,
maar mensen die durven voelen wat hen beweegt.

Mensen die hun afkeer durven onderzoeken
tot ze haar omvormen tot richting.

Wie zichzelf onderzoekt,
wordt niet milder uit zwakte,
maar uit kracht.

Omdat hij weet dat wat hij buiten zich bestrijdt,
al in hem woont, wachtend op erkenning.

Misschien is dat vrede:
niet dat we ophouden met verschillen,
maar dat we de bron van strijd niet langer voeden.

We hoeven de wereld niet te bevrijden van vijanden,
alleen van de behoefte eraan.

Aan de slag met jouw vijandbeelden?

In mijn praktijk zie ik hoe vaak slachtofferschap en vijanddenken ons klein houden.
Soms is de vijand een ouder, soms een leidinggevende, een collega of een buur.
Altijd is het iemand aan wie we onbewust nog macht geven over onze eigen levensstroom.

Het haalt je uit je kracht, het blokkeert je flow.
En toch: juist daar waar het onmogelijk lijkt om te vergeven of te overstijgen,
ligt de poort naar een dieper soort vrijheid.

Wie die strijd durft aan te gaan, niet met de ander, maar met zijn eigen innerlijke weerstand,
vindt de grootste beloning aan de andere kant:
rust, helderheid, overvloed, en relaties die weer kunnen stromen vanuit gelijkwaardigheid en liefde.

Dat is precies het proces waarin ik mensen begeleid:
het terugnemen van projecties, het herstellen van innerlijke kracht
en het herontdekken van de creatieve stroom die weer vrij kan bewegen
wanneer het vijandbeeld oplost.

Klik hier om contact met mij op te nemen.